О ГЛАВНОМ

Уваскрасенне Хрыстова. Фрагмент. М. Несцераў

…але вочы іх былі стрыманы,  
дык не пазналі Яго.

Паводле Евангелля ад Лукі

І была там вясна,
                                      як наша,
хай не лозы цвілі, а міндаль:
распалялі зялёныя пашы
весніх красак пурпурны вугаль,
па далінах бляялі ягняты,
маткам тулячыся да ног,
і буйных белых зор зярняты
рассыпалі лілеі ў лагох…
Срэбна-шэра
                            курэў гарэшнік,
шнур алівак і вінных лоз…
А вясне напярэймы, сцежкай,
ціха йшоў
                      Уваскрэслы Хрыстос.

Сам —
            нясцерпнае ззянне —
                                                                у зьзянні,
смерцяй смерць растаптаўшы ушчэнт,
Ён ішоў, і нязгойныя раны
на чале ірдзянелі яшчэ…
У дзіўным, у святым захапленні
Богу-Сыну малілася ўсё —
агародж прыдарожных каменні,
маладых ячмянёў калассё,
цёплы вецер, што згортваў з дарогі
вір пялёсткаў… і сонечны пыл…
і трава, што прабітыя ногі
цалавала, схіліўшы сцяблы…
А пасля –
                      пацягнуўся шляхамі,
ў скрыпе рогату, крыкаў, калёс,
і народ…
                    Толькі хто з іх, няўцямных,
знаў, што побач –
                                      Уваскрэслы Хрыстос?
Праплывалі,
                        сляпыя,
                                              міма
Боскіх цёплых, пясцівых рук
юнакі з залатымі вачыма,
сцені старцаў, сагнутых у крук,
ды ніхто не схінуў каленаў,
да далоняў святых не прынік,
хай прад сцерплай ад слёз Магдалінай
на імгненне і ўзнік Садаўнік.
І ніхто не азваўся:
                                      «Равуні»,
сам не верачы ў шчасці вачам,
смарагдовых пальмовых галінаў
                                                                      наламаўшы,
не выбег страчаць…
Падцікаўся нячутна вечар,
сіні змрок…
                        I не бачыў ніхто
з недарэчных сыноў чалавечых,
як мінаў іх,
                        раз сто,
                                        Хрыстос,
як ішоў Ён, схіліўшы на грудзі,
светлы твар Свой,
                                          паўз весняй хвалы…
Гора,
            гора,
                        о гора вам, людзі,
бо і сёння
                          сляпыя вы!

Аўтар Наталля Арсеннева

Верш напісаны у 1958 годзе.

З кнігі «Насустрач Духу» (Мінск: «Ураджай», 2001)

Фота: адкрытыя інтэрнэт-крыніцы